Η Νέα Κατοχή

Είδα χτες βράδυ (16 Σεπτεμβρίου 2005) στις ειδήσεις τα αποτελέσματα από ένα "πολυεθνικό" γκάλοπ. Τα αποτελέσματα ήταν χαρακτηριστικά. Σχεδόν οι μισοί από τους Ευρωπαίους δεν θεωρούν ότι οι εκλογές είναι ελεύθερες και δίκαιες, παραπάνω από τους μισούς (87% αν θυμάμαι καλά) δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς, και το ίδιο ισχύει για τους στρατιωτικούς, δικαστικούς και επίσης για τους δημοσιογράφους. Δεν πιστεύει πλέον ο κόσμος ότι καθορίζει τη μοίρα του (εκτός από Σκανδιναβία και Νότιο Αφρική).
Δυστυχώς, ο πολύς κόσμος ακόμα πλέει σε πελάγη άγνοιας. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα ότι τελούμε σε καθεστώς, όχι ομηρίας, αλλά κατοχής. Το κράτος έχει πια στα χέρια του τα πιο εξελιγμένα όπλα και εργαλεία διαχείρισης συνειδήσεων που είχε ποτέ. Πάρτε για παράδειγμα την τηλεόραση... Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει σπίτι που δεν θα έχει τηλεόραση. Και αν κάποτε η φτώχεια δεν επέτρεπε την αγορά της, θα την έδιναν δωρεάν. Είναι το απόλυτο μέσο προπαγάνδας, δεν μπορεί το σύστημα να ζήσει χωρίς αυτή.
Και βέβαια, δεν μπορεί να λειτουργήσει η τηλεόραση χωρίς προσωπικό, τους υπηρέτες των δυνάμεων της Νέας Κατοχής, δημοσιογράφους και διαφημιστές.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι κάθε μέρα περνάνε το κατώφλι της φτώχειας και αποφασίζουν να παραδώσουν την ατομική τους ελευθερία με αντάλλαγμα πιστώσεις από οργανισμούς που λειτουργούν για αυτό ακριβώς τον λόγο: να μας περνάνε "χρυσές χειροπέδες".
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τους πραγματικούς λόγους που πρέπει να στερηθεί την ελευθερία την δική του και πολλές φορές των απογόνων του. Φροντίζουν για αυτό οι "επικοινωνιολόγοι" των δυνάμεων Νέας Κατοχής. Μέσα από χιλιάδες καταιγιστικά μηνύματα κάθε μέρα, μας περνάνε την ιδέα ότι την ίδια στιγμή που εμείς αντιμετωπίζουμε πρόβλημα επιβίωσης και αναγκαζόμαστε να ξεπουληθούμε εθελοντικά σαν νέοι σκλάβοι στα πιστωτικά ιδρύματα, υπάρχουν άλλοι που είναι πολύ επιτυχημένοι. Και μας κάνουν να σκεφτόμαστε: "Άρα, δεν φταίει το σύστημα για τα χάλια μου, εγώ φταίω που είμαι ένας αποτυχημένος. Κοίτα τους άλλους στο γυαλί... Είναι επώνυμοι, ζούνε με lifestyle, καθορίζουν τα trends, είναι celebrities, ακόμα και αν είναι του τρίτου φύλου. Και αυτό μάλιστα το τελευταίο είναι και το πιο απογοητευτικό για εμένα τον απλό πολίτη, γιατί μπορώ να καταλάβω να ντυθώ μοντέρνα και να πάω στη Μύκονο για "διακοπές" αλλά το να πρέπει να γίνω και "πισωγλέντης"... είναι βαρύ το τίμημα! Καλύτερα looser και χρεωμένος. Μπορεί να είμαστε φτωχοί αλλά είμαστε αυτοδημιούργητοι φτωχοί!"
Δεν ξέρω αν όλο αυτό το σύστημα είναι ανα(σ)τρέψιμο ή όχι. Η φιλοσοφία μου δεν μου επιτρέπει αισιοδοξία αλλά ούτε και απαισιοδοξία... ότι είναι να γίνει θα γίνει. Σίγουρα όμως πρέπει να σκεφτούν όλοι οι υπηρέτες αυτού του συστήματος και της Νέας Κατοχής ότι η Ιστορία προχωράει με το μαχαίρι στο χέρι.

Πτυχία "νυκτός"

Τέτοια φαίνεται ότι είναι τα πτυχία Ιατρικής που παίρνουν οι Έλληνες γιατροί. Αυτό έδειξε η πρόσφατη εμπειρία μου με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Δεν εξηγείται διαφορετικά τόση ασχετοσύνη!
Αλλά ας σας πω με λίγα λόγια την εμπειρία μου. Μετά το Πάσχα μου (ξανα)παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα που είχα και παλιότερα. Η διάγνωση στα ελληνικά είναι "χρόνια κνίδωση" και στα αγγλικά Urticaria ή κοινώς "chronic hives". Δεν είναι πάντα γνωστά τα αίτια, μόλις στο 1% βρίσκουν τις αιτίες. Δεν θα σας ταλαιπωρήσω με λεπτομέρειες, αν θέλετε πιο πολλές πληροφορίες πηγαίντε σε αυτό το site και απολαύστε. Οι συνέπειες της αρρώστιας δεν είναι τραγικές αλλά σου καταστρέφει την ποιότητα ζωής. Στο εξωτερικό δίνουν σύνταξη για αυτή τη περίπτωση. Σημασία έχει ότι κάθε μέρα σηκωνόμουν με οιδήματα παντού που πονάγανε και τα οποία κρατάγανε όλη μέρα. Το βράδυ ησύχαζα για κανα-δυο ώρες και μετά πάλι τα ίδια.
Το ίδιο πρόβλημα ακριβώς με είχε ξαναταλαιπωρήσει στο παρελθόν... στην ηλικία των 13, των 21, το 2002 και φέτος πάλι. Τις προηγούμενες φορές κράτησε για 6 μήνες περίπου... κόλαση! Οι έλληνες "γιατροί" με φορτώνανε με αντι-ισταμινικά, μου έκαναν όλες τις σχετικές αλλεργικές εξετάσεις και τεστ (χωρίς αποτέλεσμα, βέβαια) και χαΐρι όμως δεν είδα. Τα χάπια τους δεν με ανακούφιζαν ούτε στο ελάχιστο.
Το 2002 μάλιστα, σε μια σοβαρή κρίση, πήγα μέχρι του Συγγρού. Ένα "ξεπεταρούδι γιατρουδάκι" με ύφος 18 καρδιναλίων με περισή ευκολία μου συνταγογράφησε μαζί με τα γνωστά αντι-ισταμινικά και κάποια χάπια κορτιζόνης χωρίς να ρωτήσει αν είχα ιστορικό έλκους κλπ. Αποτέλεσμα: 7 μπουκάλια αίμα στο νοσοκομείο της Λαμίας! Σοβαρότατη γαστρορραγία! Δεν έχω κρατήσει και το όνομά του, παναθεμάτον!
Φέτος άρχισα πάλι την ίδια κούρσα. Πάλι τίποτα. Όλοι είχαν "κατανόηση" και μου έλεγαν να κάνω κουράγιο μέχρι να περάσει και να παίρνω τα αντι-ισταμινικά σε τακτά χρονικά διαστήματα (πρωί-βράδυ)... μέχρι και αντικαταθλιπτικά μου έγραψε κάποιος.
Σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Βουλγαρία, αποφάσισα να πάρω και μια γνώμη "εκτός συνόρων". Κανόνισα λοιπόν ένα ραντεβού στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Aleksandrovska της Σόφιας με την Maria Balapanova (να ζήσει χίλια χρόνια η κοπέλα!). Περίμενα βέβαια 1,5 ώρα μέχρι να τελειώσει από τους προηγούμενους. Πόσοι ήταν λέτε? 30, 40? Μόλις δύο! Και μετά ήρθε η ώρα μου. Στα 45 λεπτά που με κράτησε μέσα (και με αμοιβή καθηγητού 10 μόλις ευρώ), έμαθα ότι δεν είχα μαθει ποτέ από κανέναν έλληνα "ιερέα του Ιπποκράτη". Και ανάμεσα στα άλλα κράτησα την λέξη Zantac... ναι, το γνωστό φάρμακο για το στομάχι το οποίο όμως είναι και αντι-ισταμινικό για την ισταμίνη Η2 ενώ εγώ μέχρι τότε έπαιρνα μόνο αντι-ισταμινικά τύπου H1 (Ζιρτέκ, Xozal κλπ). Ούτε ένας έλληνας γιατρός δεν είχε αναφέρει ότι εφόσον τα H1 δεν φέρνουν αποτέλεσμα πρέπει να τα συνδυάσω με τα H2, δηλ. Zantac. Και, ώ του θαύματος!... με το που γυρνάω Ελλάδα και παίρνω το Zantac, ξυπνάω επιτέλους ολοκάθαρος και έτσι είμαι έκτοτε. Η βελτίωση είναι της τάξης του 99%.

Κούφια η ώρα που τ' ακούει, χτύπα ξύλο, αλλά αν ποτέ μου παρουσιαστεί ξανά οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας, ξέρω πια τον δρόμο για την Σόφια. Και το Λονδίνο κοντά είναι... μακριά από εδώ όμως!

Κώδικας Da Vinci: Ας σοβαρευτούμε!

Η πρόσφατη υστερία του κοινού με τον Κώδικα Da Vinci του ευφυούς Dan Brown δείχνει την ετοιμότητα του αμαθούς ή ημιμαθούς κοινού να πιστέψει ένα σωρό επιχειρήματα που παραπέμπουν σε μυθολογία, παραφιλολογία ή είναι απλώς δημιουργήματα της φαντασίας κάποιου συγγραφέα, φτάνει να τα "πασπαλίσουμε" με λίγο θεωρία συνωμοσίας. Αντί να ανοίξει ο σημερινός άνθρωπος κανένα σοβαρό επιστημονικό ή ιστορικό βιβλίο για να ενημερωθεί για κάποια ιστορικά γεγονότα, προτιμάει την εύκολη λύση του μυθιστορήματος δεχόμενος, σχεδόν πάντα άκριτα, ό,τι αρλούμπες διαβάσει εκεί μέσα εφόσον ο συγγραφέας επικαλεστεί μερικές φανταστικές ή αόριστες και αμφιβόλου εγκυρότητας πηγές.
Όσοι με έχουν πρήξει τώρα τελευταία με την συνωμοσία του Μιτεράν σε σχέση με την Πυραμίδα του Λούβρου και με το αίτημα του να φτιαχτεί από 666 υαλοπίνακες, θα έπρεπε προτού αρχίσουν να διαδίδουν το κατάφωρο αυτό ψέμα να το διασταυρώσουν πρώτα. Πολύ λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι είναι ίσως το πιο εύκολο για εξακρίβωση από όσα αναφέρονται στο βιβλίο. Μέσα σε 5 λεπτά, προσωπικά, έμαθα ότι η Πυραμίδα του Λούβρου είναι φτιαγμένη από 673 υαλοπίνακες. Τόσο δύσκολο είναι πάντα να αναζητάμε την αλήθεια, βρε παιδιά; Η τεμπελιά μας έφαγε!

"Αύριο σας έχω..."

Τί έχει για μας αύριο ο μεγάλος δημοσιογράφος Σπύρος Καρατζαφέρης; Μας έχει παπάδες με τάνγκα και πορνό με κεριά από μαστίχα! Και εμείς, κύριοι δημοσιογράφοι, τί σας έχουμε; ΧΕΣΜΕΝΟΥΣ σας έχουμε!
Όταν ακούω ότι προβάλεστε σαν οι φύλακες της Δημοκρατίας μου έρχεται να ξεράσω τουλάχιστον. Έχετε γίνει οι πιο στυγνοί και ψυχοφθόροι δικτάτορες! Ταΐζετε τον κοσμάκη με ότι βρωμιά μαζεύετε από τους δρόμους που γυρνάτε όλη μέρα, γλύφετε τα αφεντικά σας και περιμένετε το τυράκι που θα τους πέσει από το τραπέζι για να το αρπάξετε. Αν εσείς είστε ποντικαραίοι λίγδηδες λοιπόν, τί είμαστε εμείς οι υπόλοιποι που σας χαζεύουμε και δεν σας λυντσάρουμε; Θέλετε κι απάντηση, στα σοβαρά;
Ποιος θα βγάλει τις δικές σας βρωμιές στη φόρα θάθελα νάξερα. Γιατί κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει! Ευλογάει ο ένας τα γένια του άλλου και περιφέρετε τις φάτσες σας από κανάλι σε κανάλι διαφημίζοντας το "έργο" που θα παίξετε το βράδυ. "Τί καλό θα μας έχεις απόψε, Μάκη μου;" "Θα σας έχω ένα πήδημα, μούρλια!"
Σκοτώνεται ο Χατζηνικολάου με τον Κούγια το ένα βράδυ και κ*λογλύφονται το επόμενο λες και τους έχωσαν τα αφεντικά τους κανένα πιστόλι στον πισινό και τους απειλήσανε να το κάνουν μπροστά στις κάμερες, ειδάλλως...!
Ως πότε θα σας ανέχεται ο κοσμάκης!

Μπόχας το ανάγνωσμα

Πάντως αυτή η δυσωδία που απλώθηκε μέχρι τα σαλόνια μας αυτές τις μέρες, θα μπορούσε να μας βγει και σε καλό...

1. Θα μπορούσε να επέλθει ο πολυπόθητος διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους. Και τότε θα μπορούσαμε να δούμε κάποιον "μερακλή" και "λεοντόκαρδο" παπά (υπάρχουν και αυτοί, ξέρετε) να πετάει κανένα πολιτικό έξω από την εκκλησία, κυνηγώντας τον με την αγιαστούρα.
2. Θα μπορούσε να επανέλθει ο τρόπος εκλογής/απομάκρυνσης των ιεραρχών που διαμορφώθηκε τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους: Γιουχάρισμα και κυνηγητό μέχρι έξω από το προαύλιο της εκκλησίας από τον ίδιο τον λαό.

Θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο ή ονειρεύομαι;

Τα ράσα κάνουν την αδελφή;

Δηλαδή, ξαφνικά, η ομοφυλοφιλία είναι "θανάσιμο αμάρτημα" και ο ομοφυλόφιλος ένας κίναιδος που πρέπει να τεθεί στο "πυρ το εξώτερον"; Γιατί μας το γύρισαν όλοι στο "συντηρητικό" όταν η τηλεόραση "διαφημίζει" συνεχώς την ομοφυλοφιλία; Εφόσον οι ομοφυλόφιλοι είναι "πρώτη μούρη" παντού, γιατί τότε δεν δίνουν και εκπομπή στον Αττικής αντί να τον υποβάλουν σε "gay bashing" διαδικασίες;
Δυο μέτρα και δυο σταθμά βλέπω... Αν δηλαδή είσαι φαλακρός με μούσι και μουστάκι στιλ Βεληγκέκας, φοράς και ένα αμπαζούρ στο κεφάλι και φωνάζεις "Κάτω η Νάνσι! Λευτεριά στη Τσετσενία!!" είσαι GAY και βαφτίζεσαι overnight celebrity, ενώ αν έχεις μαλλιά ΚΑΙ μούσι ΚΑΙ μουστάκι, φοράς ένα κι ένα κουβά χρυσοποίκιλτο στο κεφάλι και ψέλνεις το "Κύριε ελέησον!" βαφτίζεσαι παλιόπου**α και πας σπίτι σου στην καλύτερη περίπτωση!

Τέλος εποχής

Κάποτε ακούγαμε για "μπουζούκια" και μας σηκωνόταν η τρίχα... εμένα και των "ροκάδων" ή απλώς "μοντέρνων" φίλων μου. Δεν ήξερα ότι θα υπήρχε και μια εποχή στο μέλλον που τα μπουζούκια θα φάνταζαν σαν "ποιοτική" διασκέδαση σε σχέση με τις "μεγάλες πίστες" και τα παρεμφερή φαινόμενα που διασκεδάζουν στις μέρες μας το "φιλοθεάμον κοινό"... Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά πιο σωστή λέξη από το "φιλοθεάμον" γιατί πώς αλλιώς να περιγράψεις τους αμέτοχους παρατηρητές; Αμέτοχοι παρατηρητές κακόγουστων, κακόφωνων και εκνευριστικών μέσα στην "λάμψη" τους "αστέρων" που τείνουν να ταυτιστούν απολύτως. Αλλά ο πρόλογος αυτός δεν αποσκοπεί σε κριτική της σύγχρονης τραγουδοποιίας... όχι μόνο τουλάχιστον.
Χτες βγήκαμε με ένα φιλικό μας ζευγάρι, που θα μπορούσαν να είναι και γονείς μας. Αλλά είναι πολύ νέοι στην καρδιά. Με μεγάλο πάθος για ζωή και με μεγάλο Έρωτα για το Ωραίο σε κάθε του μορφή... είτε στη μουσική, είτε στη ποίηση... σε κάθε της μορφή. Μας πήγαν σε μια πολύ όμορφη ταβέρνα στο Παγκράτι, τον "Θεόφιλο". Καλοφαγάδες και εμείς σαν κι αυτούς, μας αρέσει το καλό φαγητό και γυρνάμε όλη την πόλη αναζητώντας το κάτι άλλο που θα μας ανεβάσει γαστριμαργικά. Πολύ καλό φαγητό λοιπόν, ζεστή ατμόσφαιρα. Και κάποια στιγμή, ο φίλος τους και συνονόματός μου, ο Μάνος, έπιασε την κιθάρα του και μας μάγεψε με την υπέροχη και εκφραστική φωνή του. Το ρεπερτόριό του ήταν πλούσιο. Τι Χατζηδάκη, τι Χατζή αλλά και πιο "λαϊκά", μέχρι και το "Θα ζήσω ελεύθερο πουλί" τραγούδησε αλλά με ένα πολύ μελωδικό, ρομαντικό και τελείως δικό του τρόπο. Κάθισε μαζί μας και μας αφιέρωσε πολλά τραγούδια και στην φίλη μας που πάσχει από καρκίνο της τραγούδησε "Τα Ήσυχα Βράδια (Το τραγούδι της ερήμου)" σεγόντο με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, καλοί της φίλοι και οι δύο.
Φαντάζομαι ότι πολλοί θα το είχαν βάλει στα πόδια και δεν θα ξαναγύριζαν γιατί θα έβρισκαν πολύ "down" την όλη υπόθεση. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας είχαμε μια μελαγχολική διάθεση που η μουσική μάς την ανέδειξε. Προσωπικά, ένοιωθα ότι αυτά τα ωραία δείπνα με την φίλη μας θα τελειώσουν κάποια στιγμή... προσεύχομαι να μην είναι πολύ σύντομα. Και κοιτάζοντάς την όσο άκουγε προσηλωμένη τα αγαπημένα της τραγούδια τραγουδισμένα από τους αγαπημένους της φίλους, έβλεπα στο θλιμμένο βλέμμα της την νοσταλγία για αυτά που θα της λείψουν πιο πολύ. Είναι ωραία η ζωή αν την αφήσεις να σου μιλήσει, ότι κι αν έχει να σου πει. Έστω και αν αυτό είναι ένα μελαγχολικό τραγούδι. Ο χτεσινοβραδινός Μάνος μας άγγιξε τη ψυχή μας όπως μας άγγιζε και ο άλλος Μάνος, δεν έχει σημασία το αν ο καλλιτέχνης σε "ανεβάσει" ή σε "κατεβάσει"... αυτό που μετράει είναι να καταφέρει να σου μιλήσει στην καρδιά. Να σου θυμίσει ότι ζεις και η ζωή είναι να νιώθεις και όχι να παρακολουθείς.

Τί μας περιμένει όταν αυτή η γενιά που "ζούσε" μέσα από τη συμμετοχή στο τραγούδι, στη ποίηση, στο ωραίο, φύγει; Αγωνιώ με την ιδέα ότι η δική μας "συμμετοχή" θα είναι να παρακολουθούμε από τη μοναξιά του σαλονιού μας 10-15 παιδιά, εγκλωβισμένα σε ένα στούντιο ενός εφοπλιστή, να προσπαθούν να κάνουν αλήθεια το όνειρό τους και το κατεστημένο να προσπαθεί να τα κάνει κόπιες ενός ή άλλου στερεότυπου γιατί "είναι δοκιμασμένη η συνταγή και πουλάει".