Κάποτε ακούγαμε για "μπουζούκια" και μας σηκωνόταν η τρίχα... εμένα και των "ροκάδων" ή απλώς "μοντέρνων" φίλων μου. Δεν ήξερα ότι θα υπήρχε και μια εποχή στο μέλλον που τα μπουζούκια θα φάνταζαν σαν "ποιοτική" διασκέδαση σε σχέση με τις "μεγάλες πίστες" και τα παρεμφερή φαινόμενα που διασκεδάζουν στις μέρες μας το "φιλοθεάμον κοινό"... Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά πιο σωστή λέξη από το "φιλοθεάμον" γιατί πώς αλλιώς να περιγράψεις τους αμέτοχους παρατηρητές; Αμέτοχοι παρατηρητές κακόγουστων, κακόφωνων και εκνευριστικών μέσα στην "λάμψη" τους "αστέρων" που τείνουν να ταυτιστούν απολύτως. Αλλά ο πρόλογος αυτός δεν αποσκοπεί σε κριτική της σύγχρονης τραγουδοποιίας... όχι μόνο τουλάχιστον.
Χτες βγήκαμε με ένα φιλικό μας ζευγάρι, που θα μπορούσαν να είναι και γονείς μας. Αλλά είναι πολύ νέοι στην καρδιά. Με μεγάλο πάθος για ζωή και με μεγάλο Έρωτα για το Ωραίο σε κάθε του μορφή... είτε στη μουσική, είτε στη ποίηση... σε κάθε της μορφή. Μας πήγαν σε μια πολύ όμορφη ταβέρνα στο Παγκράτι, τον "Θεόφιλο". Καλοφαγάδες και εμείς σαν κι αυτούς, μας αρέσει το καλό φαγητό και γυρνάμε όλη την πόλη αναζητώντας το κάτι άλλο που θα μας ανεβάσει γαστριμαργικά. Πολύ καλό φαγητό λοιπόν, ζεστή ατμόσφαιρα. Και κάποια στιγμή, ο φίλος τους και συνονόματός μου, ο Μάνος, έπιασε την κιθάρα του και μας μάγεψε με την υπέροχη και εκφραστική φωνή του. Το ρεπερτόριό του ήταν πλούσιο. Τι Χατζηδάκη, τι Χατζή αλλά και πιο "λαϊκά", μέχρι και το "Θα ζήσω ελεύθερο πουλί" τραγούδησε αλλά με ένα πολύ μελωδικό, ρομαντικό και τελείως δικό του τρόπο. Κάθισε μαζί μας και μας αφιέρωσε πολλά τραγούδια και στην φίλη μας που πάσχει από καρκίνο της τραγούδησε "Τα Ήσυχα Βράδια (Το τραγούδι της ερήμου)" σεγόντο με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, καλοί της φίλοι και οι δύο.
Φαντάζομαι ότι πολλοί θα το είχαν βάλει στα πόδια και δεν θα ξαναγύριζαν γιατί θα έβρισκαν πολύ "down" την όλη υπόθεση. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας είχαμε μια μελαγχολική διάθεση που η μουσική μάς την ανέδειξε. Προσωπικά, ένοιωθα ότι αυτά τα ωραία δείπνα με την φίλη μας θα τελειώσουν κάποια στιγμή... προσεύχομαι να μην είναι πολύ σύντομα. Και κοιτάζοντάς την όσο άκουγε προσηλωμένη τα αγαπημένα της τραγούδια τραγουδισμένα από τους αγαπημένους της φίλους, έβλεπα στο θλιμμένο βλέμμα της την νοσταλγία για αυτά που θα της λείψουν πιο πολύ. Είναι ωραία η ζωή αν την αφήσεις να σου μιλήσει, ότι κι αν έχει να σου πει. Έστω και αν αυτό είναι ένα μελαγχολικό τραγούδι. Ο χτεσινοβραδινός Μάνος μας άγγιξε τη ψυχή μας όπως μας άγγιζε και ο άλλος Μάνος, δεν έχει σημασία το αν ο καλλιτέχνης σε "ανεβάσει" ή σε "κατεβάσει"... αυτό που μετράει είναι να καταφέρει να σου μιλήσει στην καρδιά. Να σου θυμίσει ότι ζεις και η ζωή είναι να νιώθεις και όχι να παρακολουθείς.
Τί μας περιμένει όταν αυτή η γενιά που "ζούσε" μέσα από τη συμμετοχή στο τραγούδι, στη ποίηση, στο ωραίο, φύγει; Αγωνιώ με την ιδέα ότι η δική μας "συμμετοχή" θα είναι να παρακολουθούμε από τη μοναξιά του σαλονιού μας 10-15 παιδιά, εγκλωβισμένα σε ένα στούντιο ενός εφοπλιστή, να προσπαθούν να κάνουν αλήθεια το όνειρό τους και το κατεστημένο να προσπαθεί να τα κάνει κόπιες ενός ή άλλου στερεότυπου γιατί "είναι δοκιμασμένη η συνταγή και πουλάει".
